Εκδήλωση μνήμης για το Πολυτεχνείο από το Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Κοζάνης

Χαιρετισμός για την 41^η επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου

από τον Πρόεδρο του Νομαρχιακού Τμήματος ΑΔΕΔΥ Κοζάνης Δημήτρη Ντέντη

Κυρίες και κύριοι,

Πέρασαν κιόλας 41 ολόκληρα χρόνια από την ηρωϊκή εξέγερση των νέων Ελλήνων εκείνης της γενιάς. Χρόνια που έφεραν στη χώρα πρόοδο και ευημερία, αλλά και πισωγυρίσματα, εκπέμποντάς ένα και μόνο μήνυμα: Τίποτα δεν είναι δεδομένο ποτέ και για κανέναν. Όλα απαιτούν καθημερινή δουλειά κι αγώνα, για να περιφρουρηθεί ό,τι κατακτήθηκε.

Σήμερα, με την οικονομική κρίση να έχει γονατίσει τον ελληνικό λαό, τούτη η επέτειος της εξέγερσης πρέπει να αποτελέσει αφετηρία μιας νέας εκκίνησης και όχι ακόμη ένα μνημόσυνο σε όσους έπεσαν. Άλλωστε τα μνημόσυνα δεν πρέπουν σε αγωνιστές, δεν τιμούν ήρωες.

Στα χρόνια του μνημονίου και της εξωτερικής διοίκησης της χώρας εκείνο που οφείλουμε όλοι οι Έλληνες στην πατρίδα, είναι να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά και τη συνείδησή μας καθαρή για να δημιουργήσουμε μια περήφανη και πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα.

Το Νοέμβρη του ’73 ένας ολόκληρος λαός αναζητώντας μετερίζι αντίστασης, κλείστηκε στο Πολυτεχνείο μαζί με τον ανθό του διαδηλώνοντας, διεκδικώντας, παλεύοντας.

Μέσα σε μόλις τρεις λέξεις, «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», συμπύκνωσε τα πανελλήνια αιτήματα των γενεών της μικρασιατικής καταστροφής, της εθνικής αντίστασης, του ένα – ένα – τέσσερα (1-1-4).

Άραγε τι έχουμε καταφέρει να κρατήσουμε από αυτό το τρίπτυχο σύνθημα που τα έλεγε όλα;

Μόνο μία υπόσχεση μπορούμε να δώσουμε σήμερα, 41 χρόνια μετά τη μεγάλη θυσία: Είμαστε εδώ έτοιμοι να διεκδικήσουμε πάλι την κοινωνική δικαιοσύνη, τη μόρφωση και την εκπαίδευση που μας αξίζουν, την ελευθερία που μας στερούν οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι με τους ντόπιους υπαλλήλους τους.

Κλείνοντας αυτόν τον σύντομο χαιρετισμό, δεν έχω παρά μόνο να απαγγείλω λίγους στίχους από το «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού:

«…Μοίρα· κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου!

Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη,

να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνει

ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει

τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα!...»