Άρις Καζάκος (Καθηγ.
Εργατικού Δικαίου στο ΑΠΘ)
Συνέντευξη στη
Δέσποινα Παπαγεωργίου (crash του
Δεκεμβρίου 2011).
Ερώτηση: Πώς
προτείνεται να αντιδράσουμε σήμερα; Υπάρχουν τρόποι πέρα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις;
« Εδώ και 20-25 περίπου χρόνια έχει εξαπολυθεί μια εκστρατεία
κατασυκοφάντησης, όχι των συνδικαλιστών, αλλά της ιδέας του συνδικαλισμού.
Διότι από τότε που άρχισαν οι ελίτ στην
Ελλάδα και αλλού να καταφέρονται εναντίον των συνδικαλιστικών ρετιρέ, των
φαινομένων διαφθοράς στα συνδικάτα…»
Τα οποία είναι υπαρκτά
φαινόμενα….
«Ναι, αλλά θαρρείτε εσείς ότι το
αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας ήταν να πληγούν συγκεκριμένα συνδικάτα και
συγκεκριμένοι συνδικαλιστές; Η ζημιά που γίνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων
έχει ως τελικό θυμό την ιδέα του συνδικαλισμού. Αν μιλήσετε σήμερα με τους
Έλληνες για το συνδικαλισμό, αμέσως θα αρχίσουν να σας αραδιάζουν φαινόμενα
διαφθοράς, κακοδιοίκησης σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά στη συνείδησή τους
όλα αυτά έχουν εγγραφεί ως καταρράκωση της ιδέας του συνδικαλισμού. Αυτή η
ζημιά λοιπόν που έχει γίνει έχει προκαλέσει δευτερευόντως και τριτογενώς και
πολλές άλλες».
Ερώτηση: Μήπως και το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να φροντίσει να
πολεμήσει τους λόγους για τους οποίους του έχει ασκηθεί κριτική; Γιατί έχει γίνει
κατάχρηση των εργασιακών δικαιωμάτων από κάποιες κοινωνικές ομάδες μέσω του
κομματικού κράτους.
« Συμφωνώ μαζί σας. Πρέπει να
φροντίσουμε με όλους τους τρόπους να ανορθώσουν την αξιοπιστία τους. Ο μόνος
τρόπος, όμως, να αναζωογονήσουμε και πάλι την ιδέα του συνδικαλισμού είναι να
φτιάξουμε τα συνδικάτα όπως θέλουμε εμείς. Να συμμετέχουμε, είτε φτιάχνοντας
άλλα είτε, αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε άλλα, καλύτερα, να ξαναγυρίσουμε στα
ήδη υπάρχοντα, και να φροντίσουμε να τα κάνουμε όπως θέλουμε εμείς».
Να επανέλθουμε όμως στο πώς
πρέπει να αντιδράσουμε σήμερα.
«Έχω να σας πω μόνο αυτό: οι
άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι αν δεν αντιδράσουν σήμερα, αυτό που τους
περιμένει είναι πολύ χειρότερο από αυτό που τους έχει συμβεί μέχρι τώρα.
Είναι μια περίοδος και μια εποχή όπου οι εργαζόμενοι πρέπει να
αντιδράσουν με μια γενική απεργία αόριστης διάρκειας. Και πρέπει τα
συνδικάτα – κάτι που έχω συζητήσει μαζί τους- να συγκροτήσουν και άλλες μορφές
αγώνα και πάλης, όπως είναι για παράδειγμα ένα εκτεταμένο γενικευμένο μποϊκότ.
Αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν εάν όλες, μα όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις
καλούσαν τα μέλη και όλους τους εργαζόμενους γενικά να σταματήσουν για 2-3
μήνες να πληρώνουν τις δόσεις των δανείων στις τράπεζες, τις δόσεις των καρτών,
εάν έκαναν μποϊκότ σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις των οποίων τα φυσικά πρόσωπα,
οι επιχειρηματίες τους, έδρασαν ως άλλοι “κουκουλοφόροι” και έδωσαν στην κυριολεξία τα κοινωνικά και
ατομικά δικαιώματα στους εκπροσώπους της Τρόικας; Γιατί αυτό έγινε. Τον
κατάλογο με τα αιτήματα για την κατάργηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων
τον έδωσαν στην Τρόικα δύο τραπεζίτες και ένας μεγαλοεπιχειρηματίας.
Τα μέσα άμυνας υπάρχουν, απλώς οι άνθρωποι σήμερα βρίσκονται υπό το
κράτος του φόβου. Γιατί δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτό που τους περιμένει είναι
κάτι πολύ χειρότερο». 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου