ΠΗΓΗ: ΔΗΜΟΣΝΕΤ
Σύμφωνα με την παρ 4 του άρθρου 27 του Ν. 4354/2015:
«Σε περίπτωση μετάταξης ή μεταφοράς του υπαλλήλου σε άλλο φορέα, η προσωπική διαφορά του παρόντος άρθρου παύει να καταβάλλεται.
Εξαίρεση αποτελεί μόνο η υποχρεωτική μετάταξη ή μεταφορά του υπαλλήλου σε άλλο φορέα, λόγω συνολικής ή μερικής μεταφοράς ή κατάργησης της Υπηρεσίας του ή στο πλαίσιο κινητικότητας των υπάλληλων, όπως αυτή καθορίζεται με κοινή απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Οικονομικών, οπότε η εν λόγω προσωπική διαφορά εξακολουθεί να καταβάλλεται, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παράγραφο 1.»
Ωστόσο, το Κλιμ. Τμ.1 του Ελ.Συν. με την Πράξη 141/2018 κρίνει νόμιμη τη δαπάνη καταβολής προσωπικής διαφοράς σε υπάλληλο που μετατάσσεται από έναν Δήμο σε άλλο.
Ειδικότερα, δέχεται ότι προκειμένου να μην υπάρξει ανατροπή των οικογενειακών προϋπολογισμών, αλλά και να διασφαλιστεί η ίση μισθολογική μεταχείριση των υπαλλήλων που υπηρετούν στην ίδια υπηρεσία, οι μετατασσόμενοι υπάλληλοι από έναν φορέα σε άλλον δικαιούνται να λάβουν, όπως ακριβώς και οι υπάλληλοι του φορέα υποδοχής, το ποσό της προσωπικής διαφοράς που προκύπτει, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 27 του ν. 4354/2015 κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου αυτού. Εξάλλου, υπό την αντίθετη ερμηνευτική εκδοχή, η απώλεια ολόκληρου του ποσού της προσωπικής διαφοράς που λάμβανε προηγουμένως ο μεταταχθείς υπάλληλος στο φορέα προέλευσης, θα αποτελούσε εξαιρετικά άδικη συνέπεια της μετάταξης, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι υπάλληλοι και του φορέα προέλευσης και του φορέα υποδοχής, έχουν ήδη ενταχθεί σε ενιαίο μισθολόγιο δυνάμει του προγενέστερου ν. 4024/2011.
Στην κρινόμενη περίπτωση το Ελ.Συν. κρίνει ότι η υπάλληλος δικαιούται να λαμβάνει και από το φορέα υποδοχής την προσωπική διαφορά της παραγράφου 1 του άρθρου 27 του ν. 4354/2015 που της καταβαλλόταν από το φορέα προέλευσης.
Σύμφωνα με την παρ 4 του άρθρου 27 του Ν. 4354/2015:
«Σε περίπτωση μετάταξης ή μεταφοράς του υπαλλήλου σε άλλο φορέα, η προσωπική διαφορά του παρόντος άρθρου παύει να καταβάλλεται.
Εξαίρεση αποτελεί μόνο η υποχρεωτική μετάταξη ή μεταφορά του υπαλλήλου σε άλλο φορέα, λόγω συνολικής ή μερικής μεταφοράς ή κατάργησης της Υπηρεσίας του ή στο πλαίσιο κινητικότητας των υπάλληλων, όπως αυτή καθορίζεται με κοινή απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης και Οικονομικών, οπότε η εν λόγω προσωπική διαφορά εξακολουθεί να καταβάλλεται, σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παράγραφο 1.»
Ωστόσο, το Κλιμ. Τμ.1 του Ελ.Συν. με την Πράξη 141/2018 κρίνει νόμιμη τη δαπάνη καταβολής προσωπικής διαφοράς σε υπάλληλο που μετατάσσεται από έναν Δήμο σε άλλο.
Ειδικότερα, δέχεται ότι προκειμένου να μην υπάρξει ανατροπή των οικογενειακών προϋπολογισμών, αλλά και να διασφαλιστεί η ίση μισθολογική μεταχείριση των υπαλλήλων που υπηρετούν στην ίδια υπηρεσία, οι μετατασσόμενοι υπάλληλοι από έναν φορέα σε άλλον δικαιούνται να λάβουν, όπως ακριβώς και οι υπάλληλοι του φορέα υποδοχής, το ποσό της προσωπικής διαφοράς που προκύπτει, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 27 του ν. 4354/2015 κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου αυτού. Εξάλλου, υπό την αντίθετη ερμηνευτική εκδοχή, η απώλεια ολόκληρου του ποσού της προσωπικής διαφοράς που λάμβανε προηγουμένως ο μεταταχθείς υπάλληλος στο φορέα προέλευσης, θα αποτελούσε εξαιρετικά άδικη συνέπεια της μετάταξης, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι υπάλληλοι και του φορέα προέλευσης και του φορέα υποδοχής, έχουν ήδη ενταχθεί σε ενιαίο μισθολόγιο δυνάμει του προγενέστερου ν. 4024/2011.
Στην κρινόμενη περίπτωση το Ελ.Συν. κρίνει ότι η υπάλληλος δικαιούται να λαμβάνει και από το φορέα υποδοχής την προσωπική διαφορά της παραγράφου 1 του άρθρου 27 του ν. 4354/2015 που της καταβαλλόταν από το φορέα προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου