ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 2013

FEST 2013

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

Η οικονομία ως πρώτη και κύρια αξία του καπιταλισμού και της ζωής στον καπιταλισμό,βάζει νέους όρους εκμετάλλευσης. Η εκμετάλλευση μέσα από την παραγωγή βρήκε διέξοδο απ’ την εκμετάλλευση μέσα από το χρέος.

Η μαζική περιθωριοποίηση και απαξία μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας μέσα σε ελάχιστο χρόνο καλλιέργησε ένα κλίμα φόβου που το συνόδευε η τρομοκρατία της έκπτωσης. Η απόγνωση και η απελπισία μπήκαν στην καθημερινότητα και σε ημερήσια διάταξη.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν η πρώτη κάθετη απόπειρα του φόβου ως όπλο πολιτικής διαχείρησης απ το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης.Η εκτός συνόρων αντίδραση έδωσε μια ανάσα στην εντός συνόρων αντίσταση , αλλά η ατζέντα παραμένει ανοικτή.

Ήταν ο κατάλληλος χρόνος για να επιταχυνθούν όλοι οι σχεδιασμοί που δειλά-δειλά και κομματιασμένα έκαναν την εμφάνισή τους όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η εγκατάλειψη παραγωγικών μονάδων,η διόγκωση της ανεργίας,το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας,η περίφραξη των δημόσιων χώρων, τα διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου. Τα fast track για το νερό, την εξόρυξη, την ενέργεια, τα σκουπίδια η ολοκληρωτική καταστολή είναι μερικές απ τις κεντρικές συνέπειες της κοινωνικής ασφυξίας που προκαλούν τα αφεντικά ,μπρός στις οποίες οι επαγγελματίες της διαπραγματεύσιμης αντίστασης έπαθαν vertigo.

Παράλληλα η εκδίκηση για ό,τι χάθηκε επιζητούσε την τιμωρία και η τιμωρία έπρεπε να είναι τόσο προκλητική όσο προκλητικοί ήταν αυτοί που προκάλεσαν την “εθνική καταστροφή”.

Το καταφύγιο των υπηκόων βρήκε έδαφος σ’ ένα ασήμαντο πολιτικό κόμμα. Η ανάγκη για ταυτότητα και συσπείρωση είχε ανάγκη από “λεπρούς” κι από “εβραίους”.

Ένα τμήμα της μητροπολιτικής βίας, νεανικής και νομιμοποιητικής για ταυτότητα, συσπειρώθηκε γύρω απ’ το μίσος στον άλλο.

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η τάξη, ο αποκλεισμός των καταραμένων, διάχυτα και διάσπαρτα στους κρατικούς μηχανισμούς και στο εκλογικό σώμα βρήκε τρόπο να ενωθεί μέσω της ψήφου και της ανάθεσης, χωρίς όμως να συγκροτηθεί (ακόμη) σε ολοκληρωτικό σώμα που κυριαρχεί στον δρόμο.

Στο ξεκαθάρισμα του εσωτερικού εχθρού επιστρατεύθηκαν πολύ πριν τους ναζιστές τα ΜΜΕ και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, σε βάρος των “ξυπόλυτων” εντός και εκτός των συνόρων.

Κι αυτός ο πόλεμος έχει όλα τα στοιχεία μιας ολοκληρωτικής επίθεσης με την κήρυξη της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στο όνομα του χρέους.

Το καθεστώς εξαίρεσης γίνεται τρόπος διακυβέρνησης σε ένα κράτος που όσο αποσύρεται απ’ τις πελατειακές εγγυήσεις του που βαφτίστηκαν κοινωνικό συμβόλαιο, άλλο τόσο οργανώνεται στο ρόλο της καταστολής και της μεγάλης φυλακής. Τα κοινωνικά συρματοπλέγματα απλώνονται σ’ ότι απειλεί ή εμποδίζει την ληστρική εκμετάλλευση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Ο ασφυκτικός κλοιός που σχηματίζεται δεν αφήνει περιθώρια διαπραγμάτευσης. Η κοινωνία βρίσκεται σε αυτεπάγγελτη δίωξη. Το νομοθετικό πλαίσιο αναδιοργανώνεται αδιαφορώντας για τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Το κράτος δεν προσπαθεί να αποφύγει τις εκρήξεις,τα συμβάντα,αλλά οργανώνεται για να μπορεί να τα διαχειριστε.

Στεκόμαστε στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, όπου όλα όσα διαδραματίζονται απ’ όλες τις πλευρές (επενδυτές-κράτος-τοπική κοινωνία) αποτυπώνουν ανάγλυφα το σύνολο των fasttrack και τις συνθήκες που τα συνοδεύουν. Οι συνθήκες κατοχής, αλλά και οι συνθήκες αντίστασης συνθέτουν το κάδρο μίας νέας πραγματικότητας.

Η B.A Χαλικιδική είναι το προανάκρουσμα των μεθόδων καταστολής που έρχεται, και η αντίστασή της το αντίπαλο κοινωνικό δέος.

Μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή ένα κομμάτι της κοινωνίας αντέδρασε. Και δεν αντέδρασε παραδοσιακά. Μην έχοντας να περιμένει τίποτα και από κανένα, μπροστά στην εκδοχή του γκρεμού και της μοιρολατρίας δεν αναπόλησε τις “παλιές καλές” στιγμές της καταναλωτικής φούσκας. Ξαναμπήκε στη διαδικασία της διερεύνησης, έχοντας στο μυαλό της δύο βασικούς κατευθυντήριους άξονες: α) την άμεση κάλυψη των αναγκών μπροστά στην αγριότητα της εκμετάλλευσης και β)την συνειδητοποίηση πως η ματαοδοξία της ματιάς προς τα πίσω δεν εκφράζει παρά την αδυναμία να δεις μπροστά.

Στον τομέα της αγροτικής παραγωγής, τα πράγματα είχαν μια άμεση αντανάκλαση. Η αλυσίδα της διατροφής μπήκε σε νέες βάσεις. Ο κύκλος των εργασιών απ’ το χωράφι στο ράφι, άνοιξε νέους ορίζοντες. Σχέση παραγωγού-καταναλωτή, σχέση προϊόντος και αξίας, σχέση ποιότητας και ποσότητας (οικολογικό αποτύπωμα), οργάνωση και αξιοποίηση των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, απαξίωση των μεσαζόντων, προτεραιότητα στην εγγύτητα και την τοπικότητα. Όλα αυτά μέσα από οριζόντιες σχέσεις και δομές.

Στον βιομηχανικό τομέα τα πράγματα είναι ασφαλώς πιο δύσκολα. Φωτεινό παράδειγμα η ΒΙΟ.ΜΕ. σε πείσμα όλων των παραδόσεων του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, μετά τον πόλεμο. Δημιούργησε το πρώτο και σημαντικότερο ρήγμα. Η πρόταση της λειτουργίας του εργοστασίου σε συνεταιριστική βάση χωρίς αφεντικά, χωρίς την παραδοσιακή μορφή κάθετης οργάνωσης τόσο στον τομέα της παραγωγής όσο και σ’ αυτόν του συνδικάτου.

Η γενική συνέλευση των από τα κάτω, των ίδιων των εργαζόμενων, έγινε η πηγή κάθε εξουσίας, κάθε απόφασης και κάθε υλοποίησης. Η ισότιμη συμμετοχή σ’ όλη τη διαδικασία της ζωής και της λειτουργίας του εργοστασίου έγινε ο απαράβατος κανόνας.

Το παράδειγμα της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι η παρακαταθήκη για ένα νέο κίνημα στους χώρους δουλειάς, που αν εξαντληθεί στη ΒΙΟ.ΜΕ., τότε υπάρχει ο κίνδυνος να την εξαντλήσει.

Είναι αλήθεια πως η δικτύωση υπολείπεται της τοπικής δράσης και η διάθεση συναντά προβλήματα συμμετοχής και προβλήματα που τα δημιουργεί το εχθρικό περιβάλλον του εμπορευματικού κόσμου.

Μοναδικό καταφύγιο και των δύο είναι η αντιεραρχική κινηματική διαδικασία της βάσης. Είναι αυτή που οφείλει να διερευνήσει τους όρους δικτύωσης που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της αποστοίχισης απ’ το πνεύμα του καπιταλισμού, απ’ τις εμπορευματικές σχέσεις, απ’ την κυριαρχία στη φύση και στον άνθρωπο, απ’ τον εκχρηματισμό των πάντων στο όνομα της συσσώρευσης και της ανάπτυξης.Είναι η ίδια διαδικασία που μπορεί να αποτολμήσει και να συνθέσει την νέα συντακτικότητα των κινημάτων.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ

Τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα συμβαίνουν στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Β. Αφρική, στην Τουρκία, στη Βραζιλία, στη Βουλγαρία, στη Σουηδία, βάζουν στο στόχαστρο, σε παγκόσμια κλίμακα, το σύστημα διακυβέρνησης.

Είναι το νήμα που ενώνει όλα τα κινήματα, που από διαφορετικές αφετηρίες καταλήγουν να θέτουν κεντρικά ζητήματα που αφορούν στον πυρήνα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού.

Η κοινωνική απαξία που προκαλούν τα διατάγματα των κυβερνήσεων δημιουργούν μια πλανητική κοινωνική όσμωση που διαλύει τις αποστάσεις διεθνοποιώντας το παράδειγμα της εξέγερσης με πολλές εστίες και πολλαπλές προβολές, πέρα και πάνω από ιδεολογίες, πέρα και πάνω από κεντρικούς μονισμούς.

Ένα δέντρο, ένα εισιτήριο, ένα πανό, ένας αυτοπυρπολισμός, ένα κυνηγητό με θανατηφόρα κατάληξη, ξεσηκώνουν τα γκέτο, τις φαβέλες, τις πλατείες.

Το χαλί της εξουσίας λεκιάζει σ’ απρόσμενα σημεία και πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι υπολόγιζαν τα’ αφεντικά. Όλα είναι πιθανά, ακόμη και τα αδιανόητα. Μπορούμε να ζήσουμε την εποχή μας μεταμορφώνοντάς την ριζικά, ξαναορίζοντας το νόημα της ελευθερίας των λαών.

---